Η εγκληματική και συναρπαστική αφέλεια του Έλληνα επιχειρηματία/επαγγελματία

(ή επαγγελματίας = ίσως εγκληματίας για τον εαυτό του) Είχε βαρεθεί να του λένε ξανά και ξανά τι να κάνει. Έβλεπε πως πολλά από αυτά που του έλεγε το αφεντικό του δεν ήταν σωστά και λίγο αργότερα αποδεικνυόταν πως είχε δίκιο. Καταπιέζονταν σε μια δουλειά που ήξερε πως μπορεί να την κάνει καλύτερα αλλά ταυτόχρονα έβλεπε γύρω και τόσες άλλες ευκαιρίες να του χαμογελάνε γλυκά. Φανταζόταν πως θα ήταν μετά από λίγα χρόνια, αν είχε τη δική του επιχείρηση. Πως θα ένιωθε αφεντικό του εαυτού του και πως θα αποδείκνυε ότι άξιζε για περισσότερα. Την αναγνώριση που θα είχε από τους δικούς του ανθρώπους. Ήξερε πως θα δούλευε σκληρά ίσως , ειδικά στην αρχή. ¨Ηξερε πως δεν ήταν σίγουρο πως θα πετύχαινε , αλλά το ρίσκο αυτό του ανέβαζε την αδρεναλίνη, αντί να τον φοβίζει τον προκαλούσε. Και ήθελε να μπεί στην περιπέτεια , να ζήσει την έξαψη, να δοκιμάσει την τύχη του, να εξαντλήσει τον τυχοδιωκτισμό του αλλά και να αποδείξει πως τελικά μπορεί να τα καταφέρει. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι για τη δική του επιχείρηση, το δικό του «παιδί» . Για να δημιουργήσει αυτό που θα τον καταξίωνε και μέσα από αυτό να βάλει το λιθαράκι του στην οικονομία του τόπου, να δώσει όνειρο και δουλειά σε άλλους που ποιος ξέρει, ίσως με τη σειρά τους να έκαναν το ίδιο και να πολλαπλασίαζαν τα όνειρα και τις δουλειές. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια ιστορία ενός επίδοξου επιχειρηματία ή ελεύθερου επαγγελματία (για μένα είναι το ίδιο πράγμα στην ουσία τους) που αποφάσισε να ρισκάρει. Αποφάσισε να δοκιμάσει τις ικανότητές του στην δουλειά , στην διοίκηση και στην επιχειρηματική σκέψη. Όμως κάθε τέτοιος επίδοξος νικητής, λειτουργεί μέσα σε ένα περιβάλλον. Πέραν των ικανοτήτων του και της ιδιοσυγκρασίας του, έχει να αντιμετωπίζει και το περιβάλλον της αγοράς στην οποία δραστηριοποιείται. Και εδώ είναι που αλλάζουν όλα. Ο Έλληνας επιχειρηματίας/επαγγελματίας , έπρεπε να κινηθεί στο παρελθόν σε μια αγορά που όχι μόνο δεν υποστήριζε την δράση του, όχι μόνο δεν φρόντιζε για την δημιουργία του σωστού κλίματος και των υγιών κανόνων επιχειρηματικότητας αλλά έκανα ακριβώς το αντίθετο. Μάλλον καταπληκτικό ή θαύμα θα έπρεπε να χαρακτηρίσει κανείς ακόμα και το επίπεδο που έχει φτάσει η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα κάτω από τις συνθήκες που έχει γίνει. Πως να δημιουργήσει κανείς με φορολογικά συστήματα που αλλάζουν διαρκώς; Πως να σχεδιάσει με ασφαλιστικά, οικονομικά, πολεοδομικά, νομικά, εκπαιδευτικά και τόσα άλλα νομοσχέδια που δεν έρχονται να κάνουν επιμέρους αλλαγές αλλά κυριολεκτικα μεταμορφώνουν το τοπίο , ανάλογα με τις γραμμές και τα συμφέροντα των οπαδών κάθε κόμματος; Ο Έλληνας επιχειρηματίας/επαγγελματίας μέσα από την αφέλεια του , συνεχίζει να ελπίζει πως θα τα καταφέρει και κάποιοι πράγματι το κάνουν. Άραγε πόσα θα είχαν καταφέρει αν είχαν ένα σταθερό οικονομικό περιβάλλον και μια κυβέρνηση που θα υποστήριζε την υγιή επιχειρηματικότητα για το καλό της κοινωνίας και του τόπου; Μήπως αυτά που καταφέρνουν άλλοι συνέλληνες σε άλλες χώρες και τα καμαρώνουμε όποτε τα μαθαίνουμε; Η αφέλεια του Έλληνα επιχειρηματία/επαγγελματίας , συνεχίζεται όμως. Το πολιτικό σύστημα από την άλλη εξακολουθεί να διαχωρίζει τους ψηφοφόρους του ( ή τουλάχιστον έτσι να τους λέει) και στα παρασκήνια , κάποιοι να καθορίζουν στρατηγικές . Στρατηγικές που έχουν σαν κοινό παρονομαστή, όχι μια εθνική στρατηγική αλλά την περιχάραξη των κομματικών στρατών ενάντια σε όλα τα άλλα κόμματα. Ουσιαστικά στην εξασφάλιση στην εξουσία του κάθε κόμματος , αυτών που το διοικούν, για δικό τους όφελος και όχι για όφελος της κοινωνίας. Το κόμμα κατάντησε επιχείρηση για την εξυπηρέτηση ανεπάγγελτων, πονηρών επιχειρηματιών ή φιλόδοξων εξουσιαστών σε βάρος της κοινωνίας που αδυνατεί να δει καθαρά πως αυτό είναι το καρκίνωμα που τρώει το σώμα της. Η ίδια φιλοσοφία του πολιτικού συστήματος είναι η αρρώστια που δεν θα αφήσει ποτέ την ελληνική κοινωνία και τον Έλληνα επιχειρηματία ( με εξαιρέσεις ή μόνο για τους πονηρούς διαπλεκόμενους) να δώσει σε αυτή τη χώρα τη θέση που της αξίζει.